कविता

                                          

 

तसं सोपं असतं कविता करणं

शब्दाला शब्द जुळवणं..

अवघड असतं ते कविता रुजून येणं

स्वप्नील गंधील क्षणी फुलून येणं..

भावनांच्या लहरींवर झोकून देणं..

                             कविता असावी कशी..

                            मनातल्या गंधकोषी

                            जपता यावी अशी

                             अलगद उमलणारी

                           अन अंतरंग व्यापणारी

कविता हवी सुरावटींची

साद घालणार्‍या तरलतेची

मन्मनातल्या गोड गुपिताची

सुंदरतेची अन कुरूपतेची

बालपणाची अन वार्धक्याचीही

                       अगाध अगम्य आयुष्याची

                      जितकी रम्य सुर्योदयाची

                      तितकीच हसर्‍या सुर्यास्ताची

                      अवखळ चंचल सरितेची

                     अन शांत प्रगल्भ सागराचीही

ती हळूवार जणू कळी निशिगंधाची

ती प्रखर बंधन मुक्ततेची

वेदनांची अन चटक्यांची

आर्त भीषण वास्तवाची

खोल खोल रुजू पहाणारी

                       कविता हसर्‍या गाण्याची

                      गोजिर्‍या स्पंदनांची

                     तुमच्या आमच्या स्वप्नांची…

 

तुझी आठवण येते…..

तुझी आठवण येते…..

 

मला ना, तुझी खूप खूप आठवण येते…

येते म्हणजे अगदी बरोबरच नेते..

 

ती येते..

कधीही, केव्हाही अगदी कुठेही….

ती येते अ‌न्‌ …

गुलाबी थंडीलाही अलवार करून जाते

हळूच माझ्याच कुशीत शिरते

आणि

तू जवळच असल्याचे गुपित

कानी गुणगुणत रहाते…

 

ती येते …

अशीच अचानक दुपारची

हळूच डोकवते..

आणि मग्‌,

भर दुपारला चांदण्यात न्हाऊ घालते…

 

 

ती येते …

कातरवेळी खोल कुठेतरी साद देते..

तुझ्या माझ्या प्रेमाची लाली

मग अवघ्या आभाळाला ल्याते….

 

ती येते…

चांदण्यांच्या स्पर्शाने न्हाऊ-माखू घालते,

मायेच्या सायीने अन्‌

स्वतःच चिंब चिंब होते…

 

पण माहितेय का तुला….

जराशी वेडीच आहे ही आठवण

कधी यावं हेच न समजणारी साठवण..

ती येते…

तू अगदी समोर असताना

हातात हात आणि डोळ्यात काठोकाठ तूच भरला असताना,

मग्‌ मात्र चुकचुकते..

आणि

हलकेच टपली मारून म्हणते..

वेडूच मी आता कशी अशी आले…..

असेच रहा कायम… नकोच मी मधे मधे……..